Er zijn mensen die hun hele leven al muziek maken, het hoort er gewoon bij. Ook in Elst kennen we zo iemand en zijn naam is Cees Looijen; hij is al 65 jaar lid van de fanfare. Op dinsdag 9 juli had Cees Looijen om vier uur nog geen idee wat hem die avond te wachten stond. Muziekvereniging "Crescendo" had de zaterdag daarvoor net het laatste optreden van het seizoen gehad. Cees twijfelde nog of hij die avond wel zou gaan repeteren. De kinderen kwamen onverwacht langs, zijn vrouw ging naar de kapper en nog geen argwaan. Zelfs niet toen zijn vrouw Reini hem vroeg toch nog een nette broek aan te trekken.
Cees en zijn vrouw Reini wonen net in hun nieuwe woning aan de Larenkamp na ruim vijftig jaar aan de Irenestraat gewoond te hebben. Dinsdag hoorde Cees opeens de muziek spelen in de straat. “Het leek wel hier om de hoek”. Pas op het moment dat de muziek stopte voor de deur was het duidelijk dat er iets te gebeuren stond. En ja, Cees werd opgehaald voor een feestelijke bijeenkomst in Het Bestegoed ter ere van zijn jubileum. 

 

Vanaf zijn zeventiende jaar speelt Cees al bij muziekvereniging "Crescendo". Eerst op de bugel en al vrij snel daarna op de euphonium, Dat was in 1948. Inmiddels is Cees 82 jaar oud en kijkt terug op een lange staat van dienst bij de vereniging. Bijna dertig jaar zat hij in het bestuur. Cees kijkt met pretogen terug op deze periode. “Het is niet alleen de muziek hoor”, vertelt hij. “Er komt ook nog heel wat bij kijken. Zoals de oud papier acties en het oliebollen bakken. Dat ging vroeger nog met de handkar of de hondenkar. We gingen langs de huizen om papier op te halen voor de muziek.” En passant wordt duidelijk dat ook toneelspelen een grote liefde van Cees geweest is en dat Reinie op de achtergrond meehielp. Dat deed ze niet alleen. Er was een groep vrouwen die zichzelf zo vlak voor de uitvoering van de toneelvereniging en de muziek verenigden. Eén van hen noemde zichzelf de groep “onbestorven weduwen” omdat de mannen daar zo druk mee waren dat ze nauwelijks thuis waren. Ze vertelt het met een knipoog en een liefdevolle blik op Cees. “Er was altijd veel te doen zo rond een uitvoering en wij hielpen dan met elkaar. Zoals bij het oliebollen bakken en het maken van kostuums”.
Hoe Cees zo bij de muziek terechtgekomen is? Cees verstelt: “Een groep vrienden vroeg me mee. Eerst als tamboer, dat beviel niet zo. Dus daarna werd het bugel. Er was een tijd na de oorlog dat er te weinig leden waren voor de vereniging, het dorp liep leeg. Toen zijn we opnieuw begonnen met twaalf leden. Vanaf dat moment ben ik tuba gaan spelen. Dat was wel even omschakelen van de vioolsleutel naar de bassleutel. We repeteerden in de brandweerkazerne”. Ook het spelen in boerenkiel en op klompen hoort bij het verleden, net als spelen op kerstavond in de kou. De liefde voor muziek is doorgegeven aan de drie kinderen van Cees en Reini. Dochter Geja speelt nog steeds mee op de bugel, hun zoon speelde trompet en saxofoon en de andere dochter sopraansax. Inmiddels speelt Cees niet meer mee met de concerten, de schouder wil niet meer zo meewerken. Maar repeteren doet hij nog wel en hij gaat ook naar concerten luisteren.

Cees haalt nog wat mooie herinneringen op en maakt daarbij dankbaar gebruik van het geheugen van zijn vrouw en het plakboek dat hij ontving bij de feestelijke receptie voor zijn jubileum.
“Dirigent van Schaik heb ik destijds nog gevraagd om ons te komen dirigeren. Die was toen nog erg jong, 22 jaar oud. Hij komt nog steeds bij ons langs, ook al dirigeert hij al lang niet meer in Elst. Ik herinner me ook nog het optreden in Antwerpen waar we met de bus naartoe gingen, En dat "Crescendo" op het concours in Barneveld 1e geworden is”. Cees glundert nog even na en vervolgt dan met verve: “Maar het mooiste moment van de muziek was gisteravond! Dat de fanfare mij is komen halen voor een feest voor mij”. En dat is inderdaad een heel mooie herinnering aan een cadeau van "Crescendo" waar hij terecht in het zonnetje is gezet. Twee mooie planten links en rechts van de deur met een lint eromheen zullen de herinnering levend houden.

Bron: De Hank (maandblad uitgegeven in Elst) geschreven door Cora v. d. Berg